Sernik (gr. Τσιζκέικ) jak większość dobrych rzeczy został wynaleziony przez przypadek. Powszechnie wiadomo, że w 1872 r. w Nowym Jorku William Lawrence, usiłując zrobić francuski ser, przez przypadek uzyskał serek śmietankowy, który został wykorzystany przez Jamesa Crafta jako główny składnik sernika, w takiej formie, w jakiej go powszechnie znamy.
Grecy nie byliby jednak sobą, gdyby nie utrzymywali, że sernik jest pochodzenia greckiego. Podają nawet na to dowody. Sernik był podobno popularnym deserem w starożytnej Grecji. Według historyków został podany sportowcom podczas pierwszych igrzysk olimpijskich w 776 r. p.n.e. Ponadto antropologowie odkryli formy serowe, datowane na 2000 r. p.n.e. Według źródeł pisanych ateński lekarz Aegimios napisał książkę o robieniu serników „Πλακουντοποιικόν σύγγραμμα”. Ten pierwszy „sernik”, zwany Plakountas, był deserem z ciasta wypełnionego miękkim serem i miodem. Przygotowywany był na patelni, a następnie trzymany w chłodzie. Przepis ten rozpowszechnili Rzymianie, którzy nazywali go Placenta. Współcześnie w kuchni greckiej istnieje deser z wyspy Lesbos, o nazwie Placenta, jednak nie ma on wiele wspólnego z sernikiem. Jego głównymi składnikami jest ciasto z miodem i orzechami.
Później pojawiały się różne wersje sernika w kuchni europejskiej np. w angielskiej książce kucharskiej z 1390 roku. Współcześnie pod nazwą sernik ukrywa się wiele różnych ciast. Wyróżnia się dwa podstawowe typy: sernik pieczony, znany w kuchni polskiej oraz sernik na zimno, za którego twórcę uważają się Amerykanie. Grecy również przyjęli w swojej współczesnej kuchni sernik na sposób amerykański i nazywają go z angielska Cheesecake.
Jako ciekawostkę powiem, że gdy zaniosłam do pracy sernik pieczony, po wiedeńsku, to został okrzyknięty słonym ciastem. Okazało się, że oczekiwano sernika na zimno.
Wracając do sernika, to jest to bardzo łatwe i szybkie do wykonania ciasto. Recepturę pobrałam ze strony Argiro. Nie wymaga pieczenia, a jego przygotowanie zajmuje mniej niż kwadrans. Poniższe składniki wystarczyły do przygotowania ciasta w tortownicy o średnicy 24 cm. Można przygotować też w mniejszej tortownicy, wówczas ciasto będzie wyższe.
Składniki:
Na początek rozdrabniamy ciasteczka, można w blenderze i mieszamy je ze stopionym, ciepłym masłem. Otrzymaną masą wykładamy formę do tortu lub metalowy pierścień i dociskamy łyżką. Wstawiamy do schłodzenia do lodówki lub zapiekamy przez 10 minut w temperaturze 180 stopni. Ja wybrałam schładzanie.
W czasie kiedy schładza się nasz spód, przygotowujemy masę serową. Na początek ubijamy schłodzoną śmietanę kremówkę, a gdy jest już ścisła, dodajemy kremowe serki i delikatnie mieszamy. Otrzymaną masę wykładamy na spód i całość wstawiamy do lodówki, na co najmniej godzinę. U mnie była to cała noc.
Ostatnim krokiem jest przygotowanie wiśni. Użyłam wiśni w syropie, które odsączyłam, a do uzyskanego syropu dodałam łyżeczkę skrobi kukurydzianej. Całość doprowadziłam do wrzenia i mieszając, gotowałam na małym ogniu przez 2 minuty. Następnie dodałam do syropu wiśnie, a całość przestudziłam i wyłożyłam na ciasto. Ostatnim etapem było ponowne schłodzenie całość iw lodówce przez co najmniej 30 minut.
Wydaje się, że przygotowanie ciasta jest pracochłonne, jednak to złudzenie. Każdy etap trwa dosłownie chwilę, a najdłuższe z tego jest samo schładzanie. Można więc podzielić pracę na etapy. Jednego dnia przygotować spód i krem, a dokończyć wszystko tuż przed podaniem. W wersji dla niecierpliwych można użyć wiśni z syropu, bez gotowania i zagęszczania.
Kali oreksi!
Historia sernika
Grecy nie byliby jednak sobą, gdyby nie utrzymywali, że sernik jest pochodzenia greckiego. Podają nawet na to dowody. Sernik był podobno popularnym deserem w starożytnej Grecji. Według historyków został podany sportowcom podczas pierwszych igrzysk olimpijskich w 776 r. p.n.e. Ponadto antropologowie odkryli formy serowe, datowane na 2000 r. p.n.e. Według źródeł pisanych ateński lekarz Aegimios napisał książkę o robieniu serników „Πλακουντοποιικόν σύγγραμμα”. Ten pierwszy „sernik”, zwany Plakountas, był deserem z ciasta wypełnionego miękkim serem i miodem. Przygotowywany był na patelni, a następnie trzymany w chłodzie. Przepis ten rozpowszechnili Rzymianie, którzy nazywali go Placenta. Współcześnie w kuchni greckiej istnieje deser z wyspy Lesbos, o nazwie Placenta, jednak nie ma on wiele wspólnego z sernikiem. Jego głównymi składnikami jest ciasto z miodem i orzechami.
Później pojawiały się różne wersje sernika w kuchni europejskiej np. w angielskiej książce kucharskiej z 1390 roku. Współcześnie pod nazwą sernik ukrywa się wiele różnych ciast. Wyróżnia się dwa podstawowe typy: sernik pieczony, znany w kuchni polskiej oraz sernik na zimno, za którego twórcę uważają się Amerykanie. Grecy również przyjęli w swojej współczesnej kuchni sernik na sposób amerykański i nazywają go z angielska Cheesecake.
Jako ciekawostkę powiem, że gdy zaniosłam do pracy sernik pieczony, po wiedeńsku, to został okrzyknięty słonym ciastem. Okazało się, że oczekiwano sernika na zimno.
Wracając do sernika, to jest to bardzo łatwe i szybkie do wykonania ciasto. Recepturę pobrałam ze strony Argiro. Nie wymaga pieczenia, a jego przygotowanie zajmuje mniej niż kwadrans. Poniższe składniki wystarczyły do przygotowania ciasta w tortownicy o średnicy 24 cm. Można przygotować też w mniejszej tortownicy, wówczas ciasto będzie wyższe.
Składniki:
- 250 g herbatników Digestive
- 100 g stopionego masła
- 250 g śmietany kremówki
- 100 g cukru pudru
- 300 g kremowego serka
- skórka z 1 cytryny
- 1 słoiczek wiśni w syropie
- 1 łyżeczka skrobi kukurydzianej
Na początek rozdrabniamy ciasteczka, można w blenderze i mieszamy je ze stopionym, ciepłym masłem. Otrzymaną masą wykładamy formę do tortu lub metalowy pierścień i dociskamy łyżką. Wstawiamy do schłodzenia do lodówki lub zapiekamy przez 10 minut w temperaturze 180 stopni. Ja wybrałam schładzanie.
W czasie kiedy schładza się nasz spód, przygotowujemy masę serową. Na początek ubijamy schłodzoną śmietanę kremówkę, a gdy jest już ścisła, dodajemy kremowe serki i delikatnie mieszamy. Otrzymaną masę wykładamy na spód i całość wstawiamy do lodówki, na co najmniej godzinę. U mnie była to cała noc.
Ostatnim krokiem jest przygotowanie wiśni. Użyłam wiśni w syropie, które odsączyłam, a do uzyskanego syropu dodałam łyżeczkę skrobi kukurydzianej. Całość doprowadziłam do wrzenia i mieszając, gotowałam na małym ogniu przez 2 minuty. Następnie dodałam do syropu wiśnie, a całość przestudziłam i wyłożyłam na ciasto. Ostatnim etapem było ponowne schłodzenie całość iw lodówce przez co najmniej 30 minut.
Wydaje się, że przygotowanie ciasta jest pracochłonne, jednak to złudzenie. Każdy etap trwa dosłownie chwilę, a najdłuższe z tego jest samo schładzanie. Można więc podzielić pracę na etapy. Jednego dnia przygotować spód i krem, a dokończyć wszystko tuż przed podaniem. W wersji dla niecierpliwych można użyć wiśni z syropu, bez gotowania i zagęszczania.
Kali oreksi!